PEKIN TIME VISION AI INSTRUMENT LTD.
E-mail: timehardnesstester@gmail.com
WhatsApp: 008615201625204
——————————————————————————————————–
Proponowanie i opracowywanie norm chropowatości powierzchni jest ściśle powiązane z rozwojem technologii produkcji przemysłowej. Przeszło ono przez dwa etapy, od oceny jakościowej do oceny ilościowej. Wpływ chropowatości powierzchni na właściwości powierzchni części maszyn po raz pierwszy zwrócono uwagę już w 1918 roku. Przy projektowaniu samolotów i silników lotniczych, ze względu na wymóg użycia jak najmniejszej ilości materiału w celu uzyskania maksymalnej wytrzymałości, zaczęto zwracać uwagę na wpływ śladów narzędzi i zarysowań na obrabianej powierzchni na wytrzymałość zmęczeniową. Badany jest wpływ. Jednak ze względu na trudność pomiaru nie istniały wówczas wymagania ilościowej oceny numerycznej, a ustalano ją jedynie na podstawie oględzin. W latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku wiele krajów uprzemysłowionych na świecie szeroko stosowało kombinacje symboli trójkątnych do reprezentowania powierzchni obróbczych o różnej precyzji.
W celu zbadania wpływu chropowatości powierzchni na wydajność części oraz potrzeby pomiaru mikrochropowatości powierzchni, od późnych lat dwudziestych do trzydziestych XX wieku niektórzy eksperci z Niemiec, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i innych krajów zaprojektowali i wyprodukowali profile Wyprodukowano rejestratory i profilometry, a także przyrządy wykorzystujące metody optyczne do pomiaru mikroskopowej chropowatości powierzchni, takie jak mikroskopy przekrojów świetlnych i mikroskopy interferencyjne, tworząc warunki do ilościowej oceny numerycznej chropowatości powierzchni. Od lat trzydziestych XX wieku bada się ilościowe parametry oceny chropowatości powierzchni. Na przykład firma Abbott w Stanach Zjednoczonych zaproponowała wykorzystanie głębokości od szczytu profilu powierzchni i krzywej stosunku długości podpory do scharakteryzowania chropowatości powierzchni.
Opublikował monografię Schmaltza na temat chropowatości powierzchni i przedstawił sugestie dotyczące standaryzacji parametrów i wartości oceny chropowatości powierzchni. Jednakże stosowanie parametrów oceny chropowatości i ich wartości liczbowych rzeczywiście stało się powszechnie akceptowaną normą w latach czterdziestych XX wieku, kiedy w różnych krajach wydano odpowiednie normy krajowe.
Po pierwsze Stany Zjednoczone wydały krajową normę ASA B46.1 w 1940 r. Następnie była ona kilkakrotnie zmieniana i stała się obecną normą ANSI/ASME B46. 1-1988 „Struktura powierzchni Chropowatość powierzchni, falistość powierzchni i tekstura obróbki”. W tym standardzie przyjęto układ linii środkowej, a jako główny parametr zastosowano Ra; następnie były Związek Radziecki wydał w 1945 r. normę krajową GOCT2789-1945 „Wykończenie powierzchni, mikrogeometria powierzchni, gradacja i reprezentacja”, która została trzykrotnie poprawiona i otrzymała nazwę GOCT2789-1973 „Parametry i charakterystyka chropowatości powierzchni”. W normie tej przyjęto również systemu linii środkowych i określa 6 parametrów oceny, w tym średnie odchylenie kwadratowe profilu (Rq) i odpowiadające im wartości parametrów. Ponadto większość standardów innych krajów rozwiniętych przemysłowo została sformułowana w latach pięćdziesiątych XX wieku Niemiec wydało w lutym 1952 r. normy DIN4760 i DIN4762 dotyczące parametrów oceny chropowatości powierzchni i terminologii.
